Salı akşamıydı.Geldi yanıma.Sessizdi.Soluk bakışlarıyla beni meraklandırmıştı.Birşeyler vardı diyeceği.Üzeceği bişeyler vardı hissetmiştim.''Ne oldu?'' diyemeden ''Yoruldum.'' dedi.Bu öyle yol yorgunluğu falan değildi.Bu sevginin verdiği yorgunluktu.Değer verdikçe yorulan sevgilinin yorgunluğuydu bu.''Ne yapacağız?'' dedim.Gözleri dolmuştu.Konuşamadı.Ne seni seviyorum diyebildi ne de sevmiyorum.Sonra dudaklarının arasından şu çıktı : ''Zamana bırakalım.'' ve sonra dönüp gitti.Donakaldım.Zaman... Neyi kastetmişti zamana bırakarak...Zaman sevgimizi büyütecek miydi yoksa bitirecek miydi? Dedi ya zamana bırakalım.Seni zamana bıraktım sevgili...Artık seni bitir mi bitirmez mi zaman gösterecek bilesin...
Bu şiir de size gelsin okurlarım...
Karşımdasın işte... Bana bakmasan da oradasın, görüyorum seni. Ah benim sevdasında bencil, yüreğinde sağlam sevdiğim. Kalbime gömdüm sözlerimi, ceset torbası oldu yüreğim. Tıkandığım o an, Elimi nereye koyacağımı şaşırdığım o an işte, Aklımdan o kadar çok şey geçti ki takip edemedim. Ellerim boşlukta, ben darda kaldım. Ellerim buz gibi, ben harda kaldım. Bir senfoni vardı kulağımda çalınan, bitti artık hepsi...
Köşeme çekildim, hani hep kaldığım köşeme. Bakış açım belli oldu yine. Geride kalan, ardından bakar gidenlerin. Bir meltem olacak rüzgarım dahi kalmadı benim. Dağlara çarptım her esişimde. Yollara küfrettim her gidişinde.
Demiştim sana hatırlarsan: “Önemli olan ‘zamana bırakmak’ değil, ‘zamanla bırakmamak’tir..” Şimdi bana, geçen o zamanın Unutulmaz sancısı kalır
Gittiğim eğer bensem, söyle bana kimden gittim? Sende yoktum zaten ben, ben yine bende bittim...
NAZIM HİKMET
